آینده ایران

ما در دنیا دو نوع جامعه می بینیم. یک نوع جامعه علاقه مند به پیشرفت است و پیوسته در حال جستجو و تلاش برای یافتن راه های نو تر، بهتر ، آسانتر، ارزانتر برای برآوردن نیازهای انسان است. در این جامعه تلاشی بی امان برای به پیش راندن مرزهای توانایی انسان می بینیم. در این جامعه، نیروها و سرمایه ها در پی حل مشکلات جامعه بشری به کار افتاده اند. این جامعه «پیشرفت گرا» است.

نوع دیگری جامعه، به حل مشکلات و دشواریها علاقه ای ندارد. با نوآوری بیگانه است. به گذشته و گاهی به تصوری نادرست از گذشته می پردازد. از دنیاهای خیالی سخن میگوید. کسانی که دنبال دگرگونی و بهتر کردن اوضاع هستند را دشمن می دارد و آنها را به کنار می راند. در پی سرکوب و سهل انگاری نیازهای به حق بشریت است. واقعیت ها را انکار میکند.
سعی دارد که مشکلات نو را با راه حل های کهنه و ناکارآمد حل کند و در نهایت خودباخته است. این جامعه باور ندارد که نوع بشر می تواند شرایطش را دگرگون کند و وقتی که نیازهای خود را می بیند یا آنها را نادیده می انگارد و از اندیشیدن به راه حل ها خودداری می کند یا دست به دامن جامعه نوع اول می شود. این جامعه «واپسگرا» است. 

در بیشتر مواقع یک جامعه نوین ترکیبی از هر دو این جوامع را در خود دارد و ما شاهد یک کشمکش در میان این دو تمایل میشویم ولی در جامعه های نوع اولی نیروهای پیشرفت گرا زمام امور را به دست دارند، و در جامعه نو دومی نیروهای واپسگرا.

ایران از این قاعده مستثنی نیست. جامعه ایران اکنون در میان یکی از بزرگترین کشمکش های جهان قرار دارد.

در یک طرف نیروهای پیشرفت گرا، نوآفرین و خردگرا قرار دارند و در طرف دیگر نیروهای واپس گرا، خردگریز و کهنه پسند. آینده ایران بستگی به نتیجه این کشمکش دارد.

جامعه ای که نوآفرینی نکند بزودی از میان خواهد رفت. جامعه ای که به دنبال حل مشکلات خودش نباشد به دست آن مشکلات از پا در خواهد آمد.